«ԱՅՍ ՏԱՐԵՎԵՐՋԻՆ ՈՉ ՄԵԿԸ ՉԵԼԱՎ ԱՇՆԱՆԱՑԱՆԻ․․․»․ Ի ՀԻՇԱՏԱԿ ԵՎ ՊԱՆԾԱՑՈՒՄ ԱՐՑԱԽՅԱՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ՀԵՐՈՍ ՎԱՉԱԳԱՆ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆԻ

44-օրյա պատերազմից հետո օր առ օր հետևում էի հոգեկից բարեկամիս՝ բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանի ոգորումներին, որ նախ փնտրում էր, տագնապ, հետո՝ որդու կորուստը սգացող ծնողի արժանապատիվ պահվածք, ապա հարցում, կորուստների պատճառների փնտրտուք, բողոք, աննկուն ոգու անքուն դեգերում, Վաչագան զավակի թողած պատգամների քննություն և բանաստեղծական ժայթքումներ, որ հայոց այս դարի յուրատիպ քննություն են: Վաչագանի ծննդյան օրվա՝ հուլիսի 7-ի վաղ ժամին էր, որ կարդացի բանաստեղծի գրությունը. «Հիմա քեզ գրկող ձեռքերս օդում կախված մնացին: Հիմա թռչում եմ հիշողության երկնքով ու շփոթում եմ Քո և Աստծո տեղերը»: Սա այն Վաչագանի մասին էր, որ թղթերին թողած իր խորին մտածումներն ու մտահոգությունները Հայրենիքի, հայոց ազգային արժեհամակարգի պահպանման մասին, հայրենյաց հիշատակները վերարժևորելու իր ծրագրային շարադրանքների հրամայականը վաղվան չթողնելով՝ առանց երկմտելու