Սամվել Խալաթյան. ԸՆԿԵՐԱԿԱՆ ԴԱՏ

-Մե՛-ռա՜… ,- ծղրտաց Վարդանուշն ու ներս մտավ:

Նույն օրը, երեկոյան, թաղային Սամսոնը, գիր-դավթարով, մտավ Բալաբեկենց տուն:

-Քաղաքացի Բալաբեկ, կնոջդ ձախ աչքի տակ ինչու՞ է կապտած:

-Ի՛-յա՜,-կեղծ զարմացավ Բալաբեկը,- կապուտն արգելված է՞…

-Կապուտն արգելված չէ, բայց հավաստի տեղեկություններ կան, որ դուք մանվածքային ֆաբրիկայի առաջավոր բանվորուհի Վարդանուշ

Հակոբի Ասատրյանին ծեծել եք:

-Էդ ի՜նչ կխոսի՞,-ձեռքերը գոգնոցով մաքրելով սենյակ մտավ Վարդանուշը,- իմ մարդն ըսկի ընձի վարդով չոռ ըսած չկա, ի՞նչ ծե՜ծ, ի՞նչ

բա՜ն…

-Ընկեր Վարդանուշ, այդ դեպքում՝ բացատրեք, թե ինչու՞ է ձեր ձախ աչքի տակ ուռած ու կապտած:

-Սոթ իմ տվե:

-Բայց երևում է, որ ձեռքի խփած է:

-Ըշտը, օր սոթ տվի, Բալաբեկս ձեռը ձգեց, օր ընձի գրկե, աչքս ձեռին առավ:

-Չհամոզեցիք,-վճռեց Սամսոնը, արձանագրություն կազմեց՝ «Առ այն…» , երկուսին էլ ստորագրել տվեց ու գնաց:

Երկու օր անց դամկոմ Հայկազը Սամսոնի հետ մտավ բակ ու հայտարարեց, որ ընկերական դատ է լինելու՝ առ այն, որ Բալաբեկ Սերոբի Ասատրյանը ծեծել է իր կնոջը՝ Վարդանուշ Հակոբի Ասատրյանին, չնայած, որ՝ նույն ինքը և նույն ինքը դա չեն հաստատում:

Ամեն մեկը մի աթոռ վերցրած նստոտեցին ջրջնած բակում: Բալաբեկին մեջտեղում նստացրին՝ առանձին, Վարդանուշը՝ դամկոմ Հայկազի ու թաղային Սամսոնի մեջտեղում: Հայկազը «Առ այն»-ը կարդաց, դիմեց հավաքվածներին.

— Արտահայտվեք:

Ռևազն ասաց՝ ես հարց ունեմ ու հարցրեց.

-Էդ պատմության ժամանակ, վկա-մկա եղել ա՞:

-Վկա եղել է՞,-հարցրեց դամկոմը Վարդանուշին:

-Չէ, առանց վկա եմ սոթ տվե:

-Չի եղել,- Ռևազին պատասխանեց դամկոմը,-արտահայտվե՛ք:

-Այտա, ես ի՞նչ արտահայտվող եմ, թող Խաչիկն արտահայտվի, նա վարժարան ա ավարտել:

-Խաչիկ, արտահայտվեք:

-Բան մը չէ, ջանըմ, պստիկ միջադեպ մըն էր, լմնցավ, անցավ:

-Թարգմանի,- Բալաբեկին դիմեց դամկոմը, իմանալով, որ Խաչիկի հետ մտերիմներ են:

-Կըսե՝ բանմ էլ չի էղէ, պատահմունք էր, էղավ, անցավ:

-Էդ ո՞նց անցավ, որ աչքի տակը դեռ կապտած է,- վրդովվեց թաղային Սամսոնը:

-Կանցնի, էլի՞,-դժգոհեց Վարդանուշը,- խո մասկովսկի գնացք չէ՞, օր մէ րոպեով գա, կայնի ու էրթա:

-Այլ արտահայտվողներ: Լուսիկ, ասա:

-Ասեմ,-ոտքի ելավ Լուսիկը,-մանրամասը՜ն՝ ասե՛մ: Ըռավոդ ծեգին, դամկոմ ջան, Վարդանուշ քույրիկը լվացք էր փըռըմ: Ասի՝ Վարդանուշ

քույրիկ ջան, քու պես մաքուր լվացք անող աշխարհը ծնել չի, էդ վո՞նց ես անում, որ էդքամ լավ մաքրվում ա, կարող ա՞ ժավելի մեջ ես դնում: Ասաց՝ չէ՜, Լուսիկ քույրիկ ջան, մենակ սիպտակ շորերն եմ ժավելի մեջ դնում: Մին էլ նայեց իմ լվացքին, թե՝ Լուսիկ քույրիկ ջան, ներող կլինես, բայց ոնց-որ Ցոլակ ախպոր տռուսիկը ճղված ա, թե ժամանակ չունես՝ բեր, ես կկարեմ…

-Ի՛-յա՜,- ծառս ելավ Բալաբեկը,-ըդպես է էղէ՞… Տո դու ի՜նչ գործ ունիս

էնոր մարդու տռուսիկը կարելու հետ,- ու բռունցքի հարվածով Վարդանուշին տապալեց աթոռից…

ՍԱՄՎԵԼ ԽԱԼԱԹՅԱՆ