Սկիզբը՝ նախորդիվ 7—ՄԻ՞թե այսպես լինում է։ Մարդս սիրահարվում է, երբ արդեն, գրեթե բոլոր իմաստները խամրել էին,— մտածում էր Վանիկը,— այսպես էլ բա՞ն կլինի։ Սա է երևի աստվածային այն...
Շնորհավոր օրհնյալ ծնունդդ, Դավիթ ջան։Լարվածությունից հիշողությունների քարավանը անցնում է աչքերիս առջևով։ Խավարի վրայից հանում եմ միտքս և բացում երկնքի դռները, որ նայեմ ներ...
Եթե Աստված գեթ մի պահ մոռանար, որ ես միայն կտորե խամաճիկ եմ և ինձ կյանքի մի պատառիկ նվիրեր, այդժամ ես երևի թե չէի ասի այն ամենն, ինչ մտածում եմ, բայց հաստատ կմտածե...