Previous Story
ՄՍԵՐԻ ԼԻՐԻԿԱՆ
Posted On 26 Դկտ 2023
Comment: 0
Այսօր վերջապես գնացի շուկա, որպեսզի մառոլ առնեմ ու մարդավարի դիմավորեմ Նոր տարին: Արդեն շուկայի մատույցներում զգացվեց Ամանորի շունչը: Բոլորը շուկայից դուրս էին գալիս համերաշխ՝ մառոլով ու համեմով: Հանկարծ բազմության մեջ երևաց մի տարօրինակ բլուր, որ դանդաղ առաջ էր շարժվում: Չորս կողմից արհամարհանքով նայում էին դրա վրա ու նախատինքներ տեղում: Երբ շատ մոտեցավ՝ տեսա, որ մի խեղճ մարդ է՝ կռացած ամեն տեսակ անասունի մսերի հսկայական կտորների տակ: Մի պահ կանգ առավ, որ շունչ առնի, այդ ժամանակ էլ որոշեցի հարցուփորձ անել.
— Էդ ո՞ւմ ես ինադ անում: Դու հո տրոցկիստ չե՞ս: Ինչո՞ւ էս էդքան միս առել:
— Սրանք միս չեն:
— Բա ի՞նչ են:
— Պոեզիա, լիրիկա ու սիմֆոնիա:
— Իբր ի՞նչ ասիր: Վրիդ մսերից արյուն ու ճենճ է կաթում, իսկ դու ասում ես՝ պոեզիա:
— Դու ինձ չես հասկանա: Ու ոչ ոք էլ չի հասկանա:
— Դե պատմիր, որ հասկանամ:
— Ի՞նչ պատմեմ: Ես էլ բոլորիդ նման եկա շուկա, որ մառոլ առնեմ ու հավատարիմ մնամ կառավարության գծին: Բայց երբ հասա մսի պասսաժ, ամեն ինչ տակնուվրա եղավ:
— Այսի՞նքն:
— Պիտի տեսնեիր, թե մսի տաղավարների վրա ինչ սրտաճմլիկ բաներ էին նկարած ու գրված:
— Օրինակ:
— Հենց առաջին տաղավարին նկարված էր մի անձնազոհ խոզ ու կողքը գրված.
Թող ոչ մի բուդ չպահանջվի
իմից բացի,
Ոչինչ որ ես առանց բդի
Չեմ տա քացի:
— Ու ի՞նչ:
— Ի՞նչը ինչ, էս մեծ բուդը առա:
— Է լավ, ասենք թե էդ բուդը առար, բա էս մնացած մսե՞րը խի առար:
— Հեշտ ես ասում: Հաջորդ տաղավարին նկարած էր մի մայր խոզ՝ անհամար կրծքերով, ու կողքը գրված.
Ցավը որքան սիրտս լոճի
Ու որքան էլ խոցի ինձ խոր,
Չեմ խնայի ոչ մի գոճի,
Չեմ թաքցնի ոչ մի խոճկոր:
— Վե՞րջը:
— Յոթ գոճին էլ առա: Չես տեսնո՞ւմ ոնց եմ շարան կապել ու գցել վիզս: Էս տարի յոթ գոճով պիտի սեղան նստեմ:
— Վայ քո խիղճը կտրվի: Բա մնացա՞ծը խի առար:
— Մյուս տաղավարներում համարյա լաց եղա:
— Շուտ արա՝ պատմի:
— Ամենից սրտառուչը ոչխարների տաղավարն էր: Էն ինչ մի թախծոտ ոչխար էր նկարած, ինչ խելոք աչքեր ուներ: Ոնց ասեմ, ոնց որ մեր հարևան երկրի նախագահի աչքերը:
— Բան կա՞ր գրած:
— Էն էլ ինչ բան.
Կուզեմ հիմի դառնամ դիակ
Ազգիս թողած մի զույգ թիակ:
— Ու առա՞ր:
— Անպայման, երկու թիակն էլ առա:
— Բա դու մեղք չե՞ս, այ մարդ: Հլը տես՝ ծանրությունից թոքերդ բերանիցդ դուրս են եկել:
— Սրանք իմ թոքերը չեն:
— Բա ո՞ւմն են:
— Մի շատ նվիրական կովի թոքեր են, որ պիտի տժվժիկ սարքեմ:
— Էդքանից հետո դեռ տժվժիկ էլ ես ուտելո՞ւ:
— Բա դու ի՞նչ կանեիր իմ փոխարեն, եթե տեսնեիր մի անձնվեր կովի գլուխ՝ կողքն էլ գրած.
Թոքերս զեղչ են,
Թե զույգն էլ առնես,
Կուրծքս կճեղքեմ,
Սիրտս կտամ քեզ:
— Հաստատ կառնեի:
— Այ ապրի արևդ: Ես էլ առա:
— Բա սի՞րտը ուր ա:
— Դրել եմ ծոցագրպանս: Չես տեսնո՞ւմ՝ ոնց ա թփթփում:
— Բայց դոշդ երկու կողմից էլ թփթփում ա:
— Էն մյուսը իմ սիրտն ա:
— Չէ, ախպեր էլ մյուս մսերի մասին չեմ հարցնում: Դու հաստատ դրանց տակ ես մնալու: Կերկոխ ես ըլնելու ու մեռնես:
— Մի ասա, դեռ ոչ ոք պոեզիայից չի մեռել:
ԿԱՐՈ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Գրող- երգիծաբան
Գրող- երգիծաբան
2019 թ.