«ՄԱՆՉՍ». սա հոր ու մոր էության խորքից եկող բառ է և ընդմիշտ, մինչև մահ ու գերեզման նրանց կապում է այդ տղային` իրենց իսկ մասնիկին». Անրի Վերնոյ

«ՄԱՆՉՍ»:

  Այս բարբարոս, չորս բաղաձայն և ընդամենը մեկ ձայնավոր ունեցող բառի մասին ուզում եմ որոշ բացատրություն տալ … Այս բառը չունի «mon fils»-ի վերամբարձությունը, ոչ էլ «fils á moi»-ի քերականական սխալը: Սա ոչ «fiston» է, ոչ էլ` «mon garçon», որ վերապահվում է սոցիալական որոշ շերտի մարդկանց համար, ոչ էլ  «mon trésor»-ն է, կամ «mon petit»-ը, որոնք անհետանում են երեխայի մեծանալու հետ:

Սա հոր ու մոր էության խորքից եկող բառ է և ընդմիշտ, մինչև մահ ու գերեզման նրանց կապում է այդ տղային` իրենց իսկ մասնիկին: Տգեղ թե անարժան, փայլուն թե անշնորհք,ուրիշներին դուր գա, թե ոչ, միևնույն է, կմնա այդ տղան, որին պարտական են ամեն ինչ, փոխարենը չսպասելով ոչինչ:

Այս «մանչս» բառը կյանքի գրավական է: Զերծ է գոռոզությունից, սնապարծությունից, չափազանցված զգացմունքայնությունից, արական սեռի գերազանցությունից իգականի վրա, որովհետև այս արականը լրիվ հավասարազոր է «աղջիկս» բառին:

Արևմուտքում, որտեղ գտնում են ամենաքաղցր, ամենաքնքուշ բառերը իրենց նորածինների համար և ամենափաղաքուշ անուններ երեխաների համար, սկսած նրանց պատանության շրջանից, երբ հայտնվում են անկախության առաջին նշանները, երեխան դառնում է անուն, նրան դիմում են այնպես, ինչպես կդիմեն մտերիմ բարեկամի:

—         Ռընե, չմոռանաս փակել դուռը:

—         Ժյուլիեթ, շատ չուշանաս:

Եվ փոքր-ինչ վերանում է ծագման կապը:

Հայերի համար, երբ գալիս է պատանության ու հասունության ինքնամփոփ

շրջանը, այս «մանչսը» շարունակում է մնալ իբրև բացարձակ սեր, լցնելով լռությունը և մտերմացնելով:

  Քանի՜- քանի՜ հիմարություններից է խույս տալիս այդ երեխան, որ ընկերներից ոչնչով ավելի չի, միայն թե չհանդիպի հոր տխուր հայացքին, միայն թե չլսի.

—         Մանչս, ինչո՞ւ արեցիր:

  Անրի Վերնոյ «Մայրիկ»

«ՄԱՆՉՍ»:

  Այս բարբարոս, չորս բաղաձայն և ընդամենը մեկ ձայնավոր ունեցող բառի մասին ուզում եմ որոշ բացատրություն տալ … Այս բառը չունի «mon fils»-ի վերամբարձությունը, ոչ էլ «fils á moi»-ի քերականական սխալը: Սա ոչ «fiston» է, ոչ էլ` «mon garçon», որ վերապահվում է սոցիալական որոշ շերտի մարդկանց համար, ոչ էլ  «mon trésor»-ն է, կամ «mon petit»-ը, որոնք անհետանում են երեխայի մեծանալու հետ:

Սա հոր ու մոր էության խորքից եկող բառ է և ընդմիշտ, մինչև մահ ու գերեզման նրանց կապում է այդ տղային` իրենց իսկ մասնիկին: Տգեղ թե անարժան, փայլուն թե անշնորհք,ուրիշներին դուր գա, թե ոչ, միևնույն է, կմնա այդ տղան, որին պարտական են ամեն ինչ, փոխարենը չսպասելով ոչինչ:

Այս «մանչս» բառը կյանքի գրավական է: Զերծ է գոռոզությունից, սնապարծությունից, չափազանցված զգացմունքայնությունից, արական սեռի գերազանցությունից իգականի վրա, որովհետև այս արականը լրիվ հավասարազոր է «աղջիկս» բառին:

Արևմուտքում, որտեղ գտնում են ամենաքաղցր, ամենաքնքուշ բառերը իրենց նորածինների համար և ամենափաղաքուշ անուններ երեխաների համար, սկսած նրանց պատանության շրջանից, երբ հայտնվում են անկախության առաջին նշանները, երեխան դառնում է անուն, նրան դիմում են այնպես, ինչպես կդիմեն մտերիմ բարեկամի:

—         Ռընե, չմոռանաս փակել դուռը:

—         Ժյուլիեթ, շատ չուշանաս:

Եվ փոքր-ինչ վերանում է ծագման կապը:

Հայերի համար, երբ գալիս է պատանության ու հասունության ինքնամփոփ

շրջանը, այս «մանչսը» շարունակում է մնալ իբրև բացարձակ սեր, լցնելով լռությունը և մտերմացնելով:

  Քանի՜- քանի՜ հիմարություններից է խույս տալիս այդ երեխան, որ ընկերներից ոչնչով ավելի չի, միայն թե չհանդիպի հոր տխուր հայացքին, միայն թե չլսի.

—         Մանչս, ինչո՞ւ արեցիր:

  Անրի Վերնոյ «Մայրիկ»

«ՄԱՆՉՍ»:

  Այս բարբարոս, չորս բաղաձայն և ընդամենը մեկ ձայնավոր ունեցող բառի մասին ուզում եմ որոշ բացատրություն տալ … Այս բառը չունի «mon fils»-ի վերամբարձությունը, ոչ էլ «fils á moi»-ի քերականական սխալը: Սա ոչ «fiston» է, ոչ էլ` «mon garçon», որ վերապահվում է սոցիալական որոշ շերտի մարդկանց համար, ոչ էլ  «mon trésor»-ն է, կամ «mon petit»-ը, որոնք անհետանում են երեխայի մեծանալու հետ:

Սա հոր ու մոր էության խորքից եկող բառ է և ընդմիշտ, մինչև մահ ու գերեզման նրանց կապում է այդ տղային` իրենց իսկ մասնիկին: Տգեղ թե անարժան, փայլուն թե անշնորհք,ուրիշներին դուր գա, թե ոչ, միևնույն է, կմնա այդ տղան, որին պարտական են ամեն ինչ, փոխարենը չսպասելով ոչինչ:

Այս «մանչս» բառը կյանքի գրավական է: Զերծ է գոռոզությունից, սնապարծությունից, չափազանցված զգացմունքայնությունից, արական սեռի գերազանցությունից իգականի վրա, որովհետև այս արականը լրիվ հավասարազոր է «աղջիկս» բառին:

Արևմուտքում, որտեղ գտնում են ամենաքաղցր, ամենաքնքուշ բառերը իրենց նորածինների համար և ամենափաղաքուշ անուններ երեխաների համար, սկսած նրանց պատանության շրջանից, երբ հայտնվում են անկախության առաջին նշանները, երեխան դառնում է անուն, նրան դիմում են այնպես, ինչպես կդիմեն մտերիմ բարեկամի:

—         Ռընե, չմոռանաս փակել դուռը:

—         Ժյուլիեթ, շատ չուշանաս:

Եվ փոքր-ինչ վերանում է ծագման կապը:

Հայերի համար, երբ գալիս է պատանության ու հասունության ինքնամփոփ

շրջանը, այս «մանչսը» շարունակում է մնալ իբրև բացարձակ սեր, լցնելով լռությունը և մտերմացնելով:

  Քանի՜- քանի՜ հիմարություններից է խույս տալիս այդ երեխան, որ ընկերներից ոչնչով ավելի չի, միայն թե չհանդիպի հոր տխուր հայացքին, միայն թե չլսի.

—         Մանչս, ինչո՞ւ արեցիր:

  Անրի Վերնոյ «Մայրիկ»

«ՄԱՆՉՍ»:

  Այս բարբարոս, չորս բաղաձայն և ընդամենը մեկ ձայնավոր ունեցող բառի մասին ուզում եմ որոշ բացատրություն տալ … Այս բառը չունի «mon fils»-ի վերամբարձությունը, ոչ էլ «fils á moi»-ի քերականական սխալը: Սա ոչ «fiston» է, ոչ էլ` «mon garçon», որ վերապահվում է սոցիալական որոշ շերտի մարդկանց համար, ոչ էլ  «mon trésor»-ն է, կամ «mon petit»-ը, որոնք անհետանում են երեխայի մեծանալու հետ:

Սա հոր ու մոր էության խորքից եկող բառ է և ընդմիշտ, մինչև մահ ու գերեզման նրանց կապում է այդ տղային` իրենց իսկ մասնիկին: Տգեղ թե անարժան, փայլուն թե անշնորհք,ուրիշներին դուր գա, թե ոչ, միևնույն է, կմնա այդ տղան, որին պարտական են ամեն ինչ, փոխարենը չսպասելով ոչինչ:

Այս «մանչս» բառը կյանքի գրավական է: Զերծ է գոռոզությունից, սնապարծությունից, չափազանցված զգացմունքայնությունից, արական սեռի գերազանցությունից իգականի վրա, որովհետև այս արականը լրիվ հավասարազոր է «աղջիկս» բառին:

Արևմուտքում, որտեղ գտնում են ամենաքաղցր, ամենաքնքուշ բառերը իրենց նորածինների համար և ամենափաղաքուշ անուններ երեխաների համար, սկսած նրանց պատանության շրջանից, երբ հայտնվում են անկախության առաջին նշանները, երեխան դառնում է անուն, նրան դիմում են այնպես, ինչպես կդիմեն մտերիմ բարեկամի:

—         Ռընե, չմոռանաս փակել դուռը:

—         Ժյուլիեթ, շատ չուշանաս:

Եվ փոքր-ինչ վերանում է ծագման կապը:

Հայերի համար, երբ գալիս է պատանության ու հասունության ինքնամփոփ

շրջանը, այս «մանչսը» շարունակում է մնալ իբրև բացարձակ սեր, լցնելով լռությունը և մտերմացնելով:

  Քանի՜- քանի՜ հիմարություններից է խույս տալիս այդ երեխան, որ ընկերներից ոչնչով ավելի չի, միայն թե չհանդիպի հոր տխուր հայացքին, միայն թե չլսի.

—         Մանչս, ինչո՞ւ արեցիր:

  Անրի Վերնոյ «Մայրիկ»