0
Արամ Պետրոսեան. «Չարենց»
Իմ պէս տղայ էր… մի քիչ կամակոր… ներսում լոյս ունէր… կապոյտ… ծիրանի ծիր անծիր… եւ արեան կարմիրն էր բո՛րբ կաթում նրա գրչածայրից… Նաիրեան երազներ էր հեղում տեղին-անտեղին՝ վարանոտ հայեացքի ծայրով խե՛թ նայելով իր սերմանած բառուբանի տիտանական աճին… Չմարսուած օրերի դառը թուքը մատն...
Posted On 14 Մրտ 2014
