Արմեն Մարտիրոսյան. «Անին իմ ճակատագրական պանդխտության վերջնակետն է»
Քարը մաշվել էր Փալիկի խոհերի անսովօր ծանրությունից: Գրիչը երախտապարտ հայացքով նայեց մտածումների այրոցքին դիմացող իր մարմնին: Նա քարից ամուր էր: Աստնվորի կյանքը, անձրևը, քամին ու ճանապարհի փոշին ծեծել ու հողմահարել էին նրան մինչև վերջ, և նա, ոսկոր ու կաշի, մնացել էր այն, ինչ մնալու էր, ինչ ինքն էր, որպես մորե սկիզբ ու թթխմոր: Փալիկին ոտքի պահողը միայն ոսկորը չէր. ծերություն տանող ճանապարհի ակամա ընդհատումներն էին: Մտքի թելերի միջով վերուվար անելիս ՝ նա մեկ —...
Posted On 12 Մրտ 2014