ԴԱՎԻԹ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ. Թատրոնն ինձ համար ավելի շուտ սկսվեց, քան կյանքը
Թատրոնն ինձ համար ավելի շուտ սկսվեց, քան կյանքը: Իսկ գուցե՝ հենց որպես կյանք: Օպերան տան պես էր: Թատերական ինստիտուտը՝ նույնպես: Հատուկ մեղավորություն չկար: Ընտանեկան հանգամանքներ էին՝ ընդամենը: Աճեմյանը «Քաջ Նազարի» տեսարաններ էր փորձում ուսանողների հետ, իսկ ես, կարճ շալվարով տղա, նայում էի՝ խելոք նստած, որովհետև տանը տատ ու պապ չկար, — ծնված օրից չէի տեսել, — ո՞ւմ խնամքին թողնեին: Բեմի վրա «Դոն Կիխոտի» կամ «Բժիշկ Այբոլիտի» փորձ էր, — ի՛նչ ծիծաղելի ու նույնիսկ մի քիչ էլ հմայիչ Բարմալեյ էր Զարեհ Մուրադյանը, — դահլիճից դիտում էի լուռ ու մունջ, դարձյալ՝ ո՞ւմ մոտ թողնեին դեռևս ոչ դպրոցական այդ մանչուկին:Իհարկե, գուցե կախարդանքի քողազերծում էր, ընդ որում՝ վաղաժամ, բայց ես այդ ժամանակվանից արդեն իմացել էի, որ թատրոնը միայն դերասանները, երգիչներն ու բալետի արտիստները չեն, այլև՝ դ...
Posted On 26 Մրտ 2024