ՃԻՇՏ ՉԵՆՔ ՕԳՏԱԳՈՐԾՈՒՄ

Երբ խորհրդային Հայաստանից որևէ արվեստագետ արտասահման էր գնում ու մնում՝ վերին հրահանգով նրա անունն ու ստեղծագործությունները հետևից շպրտում էին ու լռության ուխտ հայտարարում՝ չկա, չի եղել, մեզ պետք չէ:

Անկախությունից հետո հաշտության եզրեր ի հայտ եկան, սկսեցինք մեր աշխարհասփյուռ տաղանդներին ու հռչակավորներին գնահատել: Հետո, սակայն, մի հետաքրքիր օրինաչափություն հաստատվեց՝ սկսեցինք ոմանց աստվածացնել ու խնկարկել, ոմանց հալածել, սևացնել:

Օրինակ՝ ոչ մեկին չի հետաքրքրում, թե ինչու է Արմեն Ջիգարխանյանն իր հարցազրույցներում հայկական խնդիրների մասին խոսում բացարձակ անգետի կամ հակառակորդի դիրքերից ու … շարունակվում է նրա մեծարումը: Կամ հիշենք հենց Ազնավուրին, ով ցեղասպանությանն անդրադառնալիս մի հակասական կամ մերժելի արտահայտություն անպայման անում է: Նրան ևս դա ներվում է:

Իսկ օրինակ Կիրկորովին չներվեց հայ լրագրողուհուն վիրավորելը, ինչը վերածվեց փոխադարձ լուտանքների շղթայի, և նա ի վերջո հայտարարեց, որ իրեն հայ չի համարում: Իհարկե, նրա հայրը՝ մի պայծառ ու հրաշալի մարդ՝ Պետրոս (Բեդրոս) Կիրկորովը, Երևանում ծնկի իջավ, անարժան որդու անունից ներողություն խնդրեց ու այդպես ծնկաչոք էլ «Կռունկը» երգեց, սակայն հայաստանցիներս Ֆիլիպին չներեցինք, մինչև օրս էլ ամեն առիթի դեպքում այպանում ենք, ծաղրում, մերժում:

Օրինակներն անհամար են, չշարունակեմ: Ասելիքս այն է, որ մենք մեր հռչակավորների հետ վարվելու քաղաքականություն չունենք:

Նրանց ոչ թե պետք է «լավի» ու «վատի» բաժանել, այլ դարձնել ՀԱՅ, ՀԱՅԱՍՏԱՆՑԻ:

Ինչպե՞ս: Անձնական ու պաշտոնական կապեր հաստատելով, Հայաստան հրավիրելով, մեր հայրենիքի ու ժողովրդի մասին հավաստի գիտելիքներով զինելով: Այո, զինելով, քանի որ թշնամիներն ու չկամները չորս կողմից մեզ շրջապատում են ու պետք է կարողանանք պաշտպանվել: Ճիշտ ու արդյունավետ քայլեր կատարելուց հետո մեր ազգի հեղինակությունն աշխարհում կբարձրանա, կբարձրանա նաև մեր ինքնագնահատականը:

Քիմի այցը երևակեց մեր հանրային պահվածքի ամբողջ հեղհեղուկությունը. մեկը գովերգեց, մեկը հայհոյեց, իսկ Հայաստանը հայտնվեց մոլորակի հետաքրքրության դրական կիզակետում: Ոչ ոք հարկ չհամարեց հիշել Քիմի «մեղքերը», բայց բոլորն իմացան Հայոց ցեղասպանության ու հայ ազգի արժանիքների մասին:

Ասածս կոպիտ կհնչի, բայց մեր հռչակավորներին պետք է ճիշտ օգտագործենք:

Ըստ որում ոչ միայն արվեստագետներին ու շուուբիզնեսական աստղերին, այլև գիտնականներին ու մյուս ոլորտների ներկայացուցիչներին: Չենք ուզում ինքներս մեզ հաշիվ տալ, դեմքեր ու փաստեր բացահայտել, այնինչ աշխարհով մեկ սփռված մարդկային հսկա արժեք ենք:

Ուրշները գնահատում են, մենք ինչո՞ւ պատեհ-անպատեհ առիթների սպասենք:

Կարծում եմ՝ այս հարցում Համազգային քաղաքականություն մշակելն օրվա գերխնդիրներից է:

 Հրաչուհի Փալանդուզյան

+3

0