Previous Story
Հասմիկ Սարգսյան. ՀՈՔՔՈՒՆԵՐ՝ ԳՐՎԱԾ ԻՆՔՆԱԶԱՏՄԱՆ ՊԱՀԵՐԻ ՀԱՄԱՐ
Լուսնի շեղբից զրկված երկնքում
աստղերի առկայծումը տեսնելու համար
կկոցել է պետք աչքերը,
ոնց բռան սեղմումը
թուրը բնելիս…
***
Բարակ ջրերի հոսանքով ընթացող
լապտերները մակույկներ կլինեն.
վառիր դրանք, երբ լոտոսներին կիջնի
երեկոյան իմ նշանակած ժամի ցողը.
մակույկներով կուղևորվեմ
տարբեր ուղղություններով
դեպի դելտան.
գուցե հենց այնտեղ վերջանա մեր բաժանումը:
***
Կժայթքի ալ ծաղիկը մարմնիս՝
արևի պոռթկման պես,
փոթորիկների շրջապտույտը
մերթ ընդ մերթ կհասնի կղզիների ափերին՝
սակուռայի ծաղիկները ալիքները կխփեն ափերին,
որոնց ծնկել էի…
***
Գնում եմ հանդիպելու
տափաստանում կանգնած միակ կաղամախուն,
որ գիտե ուղղությունը բոլոր քամիների,
ճյուղերը հիշեցնում են հրաշագործ մատներ,
ծածանումը՝ դեմքը ծածկող արձակ վարսեր,
կապտականաչ երկնքում՝
ցոլանքը հողերից բարձրացող ամպահյուսքի.
գնում եմ ըմելու ավշանյութից՝
կենդանարար.
դեպի այն տանող միակ ուղին
ինքնահրկիզումն է
***
Հրճվանքն Այստեղ է՝
կղզիներին կոր կառույցով համեստ
փայտ ու եղեգից տների ներսում քամու սվվոցում,
եղեգներ բազում նվագարան են,
հեռավոր ծովում նավերն են լսում
մեղեդիները նրանցով անցնող,
իսկ այնտեղ դատա՜րկ-ամայություն է,
հունչը եղեգի Այնտեղ չի հասնում.
գուցե թե հոգիս հնչի քամու հետ եղեգների մեջ.
հրճվանքն Այստեղ է…
***
Անդորր կգտնե՞մ ամայության մեջ,
թե՞ հոգիս էլի պիտի դեգերի.
ջրերը մի օր վերադառնում են ակունքներն իրենց՝
կաթելով մարմնիս ապաստան տված հավք ու թռչունի
կտցից դեպի հուն՝
արձակելով զուսպ հրճվանքի ճիչեր…
Հունվար 22-24, 2017
Յոթերորդ հոքքու
***
Ծնկածդ տեղերը՝ փոսեր,
քո ամենօրյա միայնակ զրույցների վկայությունը.
քարասալն է արձանագրել համբերությունդ.
ոչ ոք չի լսել տրտունջդ,
չի ձանձրացել քո հուսաբեկությունից,
չի ապրել քո հոգնությամբ.
ծնկածդ տեղն է միայն մաշվել՝
քարեղեն մկրտարան՝
հույսը սուրբ յուղերով օծելու համար,
ոնց մանկանն են թաթախում
մյուռոնաջրի մեջ
և ապա փաթաթում ճերմակ սավանով.
օծմանդ տեղը՝
ծնկաչափ գուռ
Հունվար 26, 2017
***
Բանալով լարվող ժամացույցի բարձր աղմուկը,
որ լցնում է բոլոր գիշերների լռությունը,
համաչափում է սրտիս աշխատանքը
իր թելադրած տակտով.
\չի՛ կարող լուռ ընթանալ
բանալով լարվող ժամացույցը.\
երբ մոռանամ պտտել բանալին շաբաթվա վերջին,
լռությունը կշատանա…
Հունվար 27, 2017
***
Ավազ ու հող տաք են
օրվա գոտկատեղին.
լեռն ամպհովանի է
լանջերին նստոտած արևին,
որ հոգնել է մի քիչ
երկնքում ջրաներկ անելուց.
մանուշակ ցոլքով
հոսում եմ անանձրև.
մտքերս
ցանուցիր թփուտներ են.
կիրճերում ավելի է ընդգծվում
լեռան թռիչքի բարձրությունը
Հունվար 28, 2017
***
Ինձնից ինձ ընկած պահերին
հրճվանք կա,
որ վայրկյանների տևողություն ունի.
մնացյալում ներկա չես եղել,
մնացյալում դառնություն է…
Հունվար 28, 2017
***
Հայելիներ չեն ծածկի լաթով
չեն շրջի պայծառ պատկերներ
չեն հսկի մինչև վերջ իմ քով
ձանձրույթից չեն պատմի հուշեր
հատակին չեն հալվի մոմեր
անհամբեր չեն ելնի ոտքի
չեն շրջի եռակի տեղում
թափ չեն տա ձեռքերը հողից
կօրորվեմ իմ մակույկ-օրոցքում
տաղտուկը ես այդ չեմ տեսնի
Հունվար 28, 2017
***
Ինձանից արձակվող մարմինը
անարմատ ջրաշուշան է
կղզյակների միջև լճացած ջրերում.
մակույկից պարզված ձեռքը
կվերցնի նրան առափնյա ջրերի մակերեսից
և կփակցնի կրծքին
մինչև թարշամելը
մինչև թարշամելը
ջրաշուշան է մարմինս
Հունվար 28, 2017
***
Փոքր զիջումները
բերում են պատերազմների ահագնության.
ինքնախարազանումը կռիվ է,
ներումը՝ աննշան դադար.
դադարները
անտարբերության կղզիներ են՝
մտածումիս հրաբուխների ծնունդ.
լերկ են նրանք՝
ձկների շնչահեղձությամբ
և ծովաթռչունների ճչոցներով
աղմուկի մեջ խորանում է միայնությունը՝
երկրակեղևի ցնցումների նշան…
Հունվար 29, 2017
Հասմիկ Սարգսյան
<<Հոքքուներ՝ գրված ինքնազատման պահերի համար>>
