Previous Story
Ասույթներ արվեստի մասին. Ավետիք Իսահակյան
Մարդն է բնության իմաստը, և գեղեցիկն է ճշմարտության թագը, կատարը:
♦♦♦
Գեղեցկությունը, գեղարվեստը ինքնամոռացություն է բերում, մոռացության պահեր, երջանկացնում է:
♦♦♦
Գեղարվեստն է` բնությունը գումարած մարդը:
Մարդը և բնությունը – միասին: Բնությունը, առավել` մարդը:
♦♦♦
Բնությունը խորհուրդ է, արվեստը` մեկնիչ, մեկնաբան (արվեստագետը, բանաստեղծը):
♦♦♦
Արվեստ, գեղարվեստ կնշանակե ուղղել, սրբագրել, կատարելագործել բնությունը և իրերը … ոչ թե կապկել, կրկնել …
♦♦♦
Արվեստն ավելի ճշմարիտ է, քան իրականությունը, որովհետև նա ստեղծված է բանաստեղծի հոգու մեջ:
♦♦♦
Գեղարվեստը մեր ներաշխարհի կատարելությունների դրսևորումն է:
♦♦♦
Բանաստեղծը, արվեստագետը իր սրտի աչքով կտեսնե ու կզգա աշխարհի իրերը, երևույթները, երևույթների հոգին, ներքին, հավերժական անփոփոխ կյանքը:
♦♦♦
Իդեալը միայն արվեստի մեջ է մարմնանում և երբեք` կյանքում, իրականում: Նա կարող է միայն արվեստի մեջ իրականանալ:
♦♦♦
Մեծ արվեստագետներն մեծ մարգարեներ են:
♦♦♦
Պիտի խմած լինես ամբողջ կուլտուրան, որ արվեստագետ լինես:
♦♦♦
Անձնական վշտի և հրճվանքի միջոցով ներկայացնել հավաքականը` ահա արվեստը:
♦♦♦
Ամեն դար իր արվեստն ունի, դարի հետ կապված:
♦♦♦
Արվեստը կրոնի պես բան է. նա ընդունակ է մոռացնել տալու կյանքը և հաղթելու մահը. միայն պիտի նրան սիրես ու նվիրվես:
♦♦♦
Եթե չլիներ արվեստագետի աչքը, մարդիկ շատ բան չէին կարող տեսնել, կամ տեսած լինել:
♦♦♦
Աստվածների ամենամեծ բարիքը, որ տված է մարդկանց` դա չափի զգացումն է (հին հույները):
♦♦♦
Գեղեցկությունը պետք չէ վերլուծել, տարրալուծել, պետք է ամբողջի մեջ առնել, որովհետև ամբողջն է գեղեցիկ. մանրամասները դավաճանում են:
♦♦♦
Արվեստի հոգին անկեղծությունն է:
♦♦♦
Գեղարվեստը, պոեզիան, մուզիկան ճիշտ որ մոռացություն են բերում, ինքնամոռացման և աշխարհամոռացման պահեր են ստեղծում, ծածկում են, այլափոխում են տգեղ, գեշ իրականությունը: Ստեղծել են հրեշտակներ, որովհետև մարդու հոգին ուզում է, որ տեսնի կանայք մաքուր, զերծ ֆիզիկական-ֆիզիոլոգիկ պետքերից: Պոեզիայի մեջ մարդը, կինը բանաստեղծականացված է, մահը միստիկանացված, իբրև անցում դեպի անմահություն հոգու:
Սերը պլատոնականացված, դարձած անկիրք, աներկրային:
Արվեստը սրբագրում է, ուղղում է, բյուրեղացնում է իրը, մարդը, նրա մարմինը …
♦♦♦
Իղձը, երևակայությունը, պոեզիան, արվեստը, գեղեցկացնում են չոր, մերկ, դաժան իրականությունը` դիակը, գերեզմանը, մահը: Ոսկեզօծում են, զարդարում:
♦♦♦
Խելացի են ֆրանսիացի գրողները, նկարիչները, բայց նրանց պակասում է զգացականը, կիրքը, տարերայինը, նախնական նյութը` matie're le primie're բնազդականը, այն, որ ունեն հին իտալացիք` մարմնի, արյունի հուզականի թափը, ուժը, ուժգնությունը: Մշակույթ ունին, գաղափարներ, մտածումներ, զարգացած են, դրանով կարելի է բացատրել matie're le primie're –ի պակասը:
♦♦♦
Մարդ ամեն բանի մեջ գեղեցիկն է որոնում, և գեղեցիկն է գտնում. Ամեն բանի մեջ գեղեցկություն. Վերջիվերջո գեղեցիկն է լինելու մեր կրոնը: Գեղեցիկ մարդը, գեղեցիկ կյանք, գեղեցիկ կրոն, գեղեցիկ բարոյականություն, գեղեցիկ հասարակական կազմ …
Ավետիք Իսահակյանի «Արվեստի մասին» (Կազմեց և տեքստը պատրաստեց Արամ Ինճիկյանը)
