Այսօր դերասան Արա Սարգսյանի ծննդյան օրն է

Մա­յիս 16-ի այս օ­րը, 55 տա­րի ա­ռաջ Ղեւոնդյանների ցեղասպանությունը վերապրած ընտանիքում լույս աշխարհ եկավ արու զավակ, ում անունը Արա դրեցին:

Դերասան Արա Սարգսյանի հետ մեր զրույցը տեղի ունեցավ նրա ծննդյան տարեդարձի  նախօրեին:

– Ձեր լավագույն դերը ո՞րն եք համարում:

– Բոլորը, քանի որ երբեք երազած կերպար չեմ ունեցել. ես նրանց սիրում եմ, ստանալուց և աշխատելու ընթացքում, երբ արդեն իմն են դառնում:

– Դուք կանխեցիք իմ երկրորդ հարցը` երազե՞լ եք որևէ դերի մասին, որը դեռ չեք խաղացել:

– Չեմ երազել, նրանք ապրելու և ժամանակի հետ գալիս են՝ լինեն դրական, թե բացասական, դրամատիկ, թե կոմիկական:..

 – Մասնագիտությամբ ռեժիսոր լինելով՝ այդ ոլորտում, գրեթե չեք աշխատել, ինչո՞ւ:

– Ռեժիսուրան շատ բարձր մասնագիտություն է, կյանքի բերումով չզբաղվեցի, բայց խորը, խորը ներսումս փայփայում եմ, և հետո ռեժիսուրան ինձ շատ է օգնում կերպարներ ստեղծելիս…:

– Կգա՞ այդ օրը, և հանրությունը կտեսնի ռեժիսոր Արա Սարգսյանին:

 Կարծում եմ՝ ուշացել եմ:

– Դուք աշխատել եք տարբեր սերունդների ռեժիսորների հետ, ամենաշատն ումի՞ց եք ազդվել, տպավորվել:

– Այդ առումով բախտս բերել է, տպավորություններս և շփումներս շատ են, հինգ տարեկանում երբ առաջին անգամ տեսա Լեոնիդ Ենգիբարովին, այդ առումով երջանիկ եմ,  սակայն ուսուցիչս մնում է Հենրիկ Մալյանը:

 – Ավելի շատ ո՞րն է հոգեհարազատ՝ կինո՞ն, թե թատրոնը:

 -Թատրոնն ուշ ընկալեցի, որովհետև տարված էի կինոյով: Հիմա միանշանակ՝ ԹԱՏՐՈՆԸ:

–  Թատրոնը հիմա ձեր երկրորդ տո՞ւնն է:  

– Ես ընդանրապես «ընտանի կենդանի եմ», այո, թատրոնը իմ երկրորդ տունն է:

– Ձեր կարծիքով ինչպիսի՞ն է արդի գրականության և դամատուրգիայի կապը:

– Խառը՝ ինչպես մեր կենցաղը, կան և լավ, և վատ գործեր, իսկ այ կապը… դեռ չի կապակցվում:

– Գրականությունը մշտապես սնել է համաշխարհային դրամատուրգիան:

– Այո, բայց խնդիրն ամբողջ աշխարհում է, միգուցե այսօրվա գրվածքները վաղը դառնան համաշխարհային գրականության սնուցողները: Հիմա աշխատելու և ստեղծագործելու ժամանակներ են, թող գնահատվեն վաղը…

– Մի առիթով ասել եք, որ ցանկացել եք ընդունվել Կինոյի համամիութենական ինստիտուտ (դեռ բանակում ծառայելու տարիներին փաստաթղթերն ուղարկել եք), բայց ձեր ծնողները չեն համաձայնել, և ընդունվել եք Մանկավարժական համալսարանի կուլտուրայի ֆակուլտետի թատերական բաժինը, սովորել եք Հենրիկ Մալյանի դասարանում: Երազել եք դառնալ կինոռեժիսոր, 3-րդ կուրսում որպես կուրսային նկարահանել եք «Ահինձոր» ֆիլմը (Հր. Մաթևոսյանի գյուղի մասին), և կինոյի հանդեպ սերն արտահայտել եք ինստիտուտում դասավանդելու տարիներին՝ ուսանողներին օգնելով:    

– Կինոն իտելեկտուալ խաղ է, պիտի կարողանաս մինչև վերջ խաղալ:

 –Ի՞սկ թատրոնը:

– Թատրոնը մտերմիկ ու ազնիվ զրույց է:

– Դուք երբեք մռայլ մարդու տպավորություն չեք թողել: Հոգու խորքում և՞ս ուրախ մարդ եք:

 – Ուրախ եմ այնքան ժամանակ, քանի դեռ թուլություններս ներսից չեն ճնշում… երբ ճնշում են տխուր:

– Տխուր  եք … թե՞ պայքարող:

– Պայքարում եմ ու դրական էներգիայի կորուստ ունենում, այսինքն տխրում եմ:

– Դրական էներգիան ինչպես ե՞ք վեականգնում:

 – Երեխաներիս, բարեկամներիս, ընկերներիս կամ բնության հետ շփվելով: Չէ, էներգետիկ վամպիր չեմ, ավելի շատ բաժանող եմ:

 – Հաճախ ենք հեգնանքով, հիացմունքով, զարմացած կամ զայրացած լսում՝ ,, այս սերո՜ւնդը: Ձեր կարծիքով այս սերունդն ինչպիսի՞ն է:

– Հրաշալի սերունդ ունենք, մեծ ներուժով, բաց ցավոք՝ մեծերս կամ թերանում ենք, կամ նրանց ընդհանրապես չենք դաստիարակում և ուղղորդում: Համոզված եմ, որ նրանք լավ բաների են հասնելու, արդեն տեսնում եմ:

– Ձեր պատգամը՝ երիտասարդ սերնդին:

– Գրագիտություն և ոգու արիություն:

Շնորհակալություն:

Զրույցը վարեց`  Վարդուհի ԱՂԱԲԵԿՅԱՆԸ

+4

0